Liberation Route Europe (LRE) is een Europees netwerk van internationale herdenkingsroutes van slechts een deel van de geallieerde opmars met een dubbele geschiedvervalsing. Het doel van de geallieerden was immers niet de bevrijding (liberation) van (West-)Europa, maar in werkelijkheid zoals in januari 1943 afgesproken in Casablanca de volledige overwinning op Duitsland (Full Victory) in Europa of zoals generaal Eisenhower op 5 juni 1944 zei: 'Full victory - nothing less!' De herdenkingsroute moet dan ook geen Liberation Route (Bevrijdingsroute) zijn, maar een Victory Route (Overwinningsroute). Het middel was vernietiging van de Duitse strijdkrachten, industriecentra en steden. Er kan dan ook geen bevrijdingsroute door Europa en zeker niet door Duitsland en Italië lopen. De geallieerden waren geen bevrijders, maar overwinnaars. Ze hielden geen bevrijdings-, maar overwinningsparades bijvoorbeeld in Parijs, Brussel en Den Haag. Ze vieren 8 mei, de dag waarop de capitulatie van de Duitse troepen op alle fronten op 7 mei 1945 in Reims in werking trad, Victory in Europe-Day (VE-Day). Churchill maakte niet voor niets het V-teken van Victory en in Frankrijk in La Fourchette staat het Normandy Victory Museum. Duitsland en Italië zijn niet bevrijd, maar overwonnen. Daar is dus helemaal geen plaats voor een ‘bevrijdingsroute’. Duitsers beschouwen de geallieerden terecht als overwinnaars, veroveraars en bezetters. Fransen, Belgen en Nederlanders zagen de geallieerde legers abusievelijk als bevrijdingslegers en geallieerden als bevrijders. Een zogenaamde Liberation Route kan dan ook maar lopen tot de Duitse grens. Een Bevrijdingsroute door Duitsland en Italië is een ernstige en ordinaire geschiedvervalsing.

In combinatie met ‘innovatieve, duurzame toeristische producten en arrangementen’ moet de route de gehele geallieerde opmars zichtbaar en toegankelijk maken. Helaas blijft het onderdeel geschiedenis inhoudelijk ver beneden de maat, ondanks beoordeling van de historische inhoud door ''erkende historici uit Europa''. Zowel de route als het einddoel is een geschiedvervalsing. De Liberation Route volgt immers slechts gedeeltelijk de opmars van de Noordelijke Groep van Legers onder Montgomery. De opmars van de Centrale Groep van Legers onder generaal Bradley en de Zuidelijke Groep van Legers onder generaal Devers blijven buiten beschouwing. Onjuist is dan ook dat de 'Bevrijdingsroute' slechts loopt van het Verenigd Koninkrijk naar Normandië en via de Ardennen, Brabant, Arnhem en Nijmegen naar Berlijn. De bij de opmars over een breed front behorende opmarsrichting ten zuiden van de Ardennen blijft daardoor ook onvermeld. De route verbindt dan ook niet de belangrijkste regio’s tijdens de geallieerde opmars. De regio Arnhem-Nijmegen kan vrijwel buiten beschouwing blijven vanwege de binnen vier dagen totaal mislukte dubbele bruggenhoofdoperatie Market Garden. Een Rijnoversteek bij Arnhem en de vestiging van bruggenhoofden  op de Veluwe en langs de Neder-Rijn waren een doodlopende weg gebleken en de al op 21 september 1944 volledig mislukte operatie had geen enkel waardevol resultaat. Operatie Market Garden was voor Montgomery een brug te ver. Berlijn was overigens niet het einddoel van de geallieerden. Montgomery droomde er begin september 1944 van. In werkelijkheid liep de geallieerde opmars of Overwinningsroute van het Verenigd Koninkrijk over een breed front van drie Groepen van Legers van Normandië eerst naar de Rijn en dan naar de Elbe. Het Rode Leger mocht Berlijn innemen. Het gaat dus voornamelijk om herdenkings- en bevrijdingstoerisme ‘op het snijvlak van geschiedenis en toerisme’. Gebracht door historisch ondeskundigen en dat is goed te merken. Vaak kletsen ze maar wat uit hun nek. Mythevorming of geschiedvervalsing dus van mensen die het niet zo nauw nemen met de juiste historische feiten. De LRE dient dus wegwijzers te plaatsen langs de vier overwinningsroutes: van de Noordelijke, Centrale en Zuidelijke Groep van Legers van de westerse geallieerden en die van het Rode Leger. LRE is historisch gezien een club amateurs uit de toeristenbranche die veel historische leugens, onzin en geschiedvervalsingen verspreidt, zoals zelfs een Bevrijdingsroute in Duitsland en Italië. LRE heeft misschien verstand van toeristische routes, maar in ieder geval niet van geschiedenis. Andere amateurs/ondeskundigen  zoals in  de Netflixserie Voices of Liberation 2022 volgen de Liberation Route met bevrijdingsverhalen  en  leuteren  over bevrijding van Europa en in bevrijdingsverhalen. Ze noemen alles slagen en bevrijding: slag om Normandie, Ardennen, Arnhem enz. Nonsens. Triest!!! Het doel van LRE zou moeten zijn het bevorderen van het geven van historisch juiste informatie.  Een voorbeeld: in Terneuzen begon niet de bevrijding van Zuid-Holland, maar de vernietiging van Duitse troepen in zuidelijke delen van Nederland.

Bruggenhoofdoperatie Market Garden.

Bruggenhoofdoperatie Market Garden was geen bevrijdingsoperatie en een geallieerde opmarsroute geen bevrijdingsroute, maar een gewone militaire opmars naar een doel. De door luchtlandingstroepen beschermde opmarsroute of Corridor liep niet van Eindhoven tot de Neder-Rijn maar slechts tot de Waal. Doelen van operatie Market Garden waren niet de verovering van bruggen over de grote rivieren; de bevrijding van Nederland; een snelle opmars naar het Ruhrgebied en Berlijn en beëindiging van de oorlog in 1944. Onnozele kreten als ‘Vrijheid valt uit de lucht’ en ‘Bevrijders als sterren uit de hemel’ zijn dan ook volledig onjuist.

Het strategische doel van bruggenhoofdoperatie Market Garden was niet Arnhem, maar een  Rijnoversteek bij Arnhem en vorming van een sterk bruggenhoofd op de Veluwe tussen Arnhem en Nunspeet (het IJsselmeer) met diepe uitlopers over de IJssel bij Zwolle, Deventer en Zutphen als opstelplaats voor het XXX Corps. Het tactische doel was het afsnijden van de Duitse troepen en hun lanceerbases voor V2-raketten in het westen van Nederland. Bruggen en wegen veiligstellen was het doel van luchtlandingsoperatie Market, dus van parachutisten en zweefvliegeenheden. LRE noemt deze operatie al te snel en ongenuanceerd ‘de grootste luchtlandingsoperatie aller tijden’. Grondoperatie Garden werd niet uitgevoerd door het 'Engelse' (juist is Britse) 30ste legerkorps, maar door het Britse Tweede Leger. Het 8ste en 12de legerkorps van dit leger zorgden voor flankdekking. Operatie Market Garden eindigde niet bij de Rijnbrug ten zuiden van Arnhem. Die brug was bovendien geen hoofddoel van operatie Market Garden, maar een deel van het doel van de luchtlandingstroepen (operatie Market) ten noorden van de Neder-Rijn. Hun doel was de vorming van een bruggenhoofd tussen de Westerbouwing en de spoorbrug bij Westervoort met ten minste een van de drie oeververbindingen als opstelplaats voor de flankkorpsen. Dat einddoel was echter een brug te ver; niet de Rijnbrug. Hun strijd duurde niet, zoals velen onjuist beweren, van 17 tot 26 september 1944. Dat is de periode die de Britten ten noorden van de Neder-Rijn doorbrachten, van 19 tot 26 september voornamelijk in defensieve posities in Oosterbeek. Luchtlandingsoperatie Market mislukte al op 19 september in de buurt van het Sint Elisabeths Gasthuis. Grondoperatie Garden mislukte op 21 september 1944 om circa 13,30 uur ten zuiden van Elst; niet bij of in Arnhem. Bruggenhoofdoperatie Market Garden was dus volledig mislukt. Een ‘slag om Arnhem’ is een ordinaire geschiedvervalsing. Lichtbewapende parachutisten en zweefvliegeenheden zonder artillerie- en luchtsteun kunnen immers geen slag leveren met een zwaarbewapende tegenstander met steun van (pantser)voertuigen en zware wapens. Bovendien was Arnhem helemaal geen doel. De ‘slag om Nijmegen’ is ook een mythe of geschiedvervalsing. Juist is te spreken over de ‘slag om de Waalbruggen’ ten noorden van Nijmegen. Nijmegen was geen doel van operatie Market en verovering van de Waalbruggen had de laagste prioriteit. Zondag 17 september bereikte alleen de eerste groep parachutisten de Rijnbrug, aldus LRE. Uitsluitend het 2de parachutistenbataljon onder luitenant-kolonel John Frost was echter aangewezen voor het innemen van de noordelijke en zuidelijke toegangsweg naar de spoor-, schip- en verkeersbrug. De andere bataljons hadden andere taken bij de opbouw van zuid naar noord van genoemd bruggenhoofd. De troepen van Frost vestigden defensieve posities in gebouwen aan weerszijden van de noordelijke oprit naar de brug. LRE gebruikt nog steeds de mythe van Kate ter Horst uit Oosterbeek als ‘Engel van Arnhem’. De ‘Engel van Oosterbeek’ had echter geen tijd en reden om naar Arnhem te gaan. Begrijpelijk is natuurlijk wel dat sommige veteranen het verschil tussen Oosterbeek en Arnhem niet zagen. Maar zeg dat dan. Een mythe is ook dat operatie Market Garden gedeeltelijk is geslaagd. Geen enkel doel van operatie Market Garden is bereikt. De wel bereikte tactische doelen van luchtlandingsoperatie Market waren slechts middel voor de opmars van grondoperatie Garden. De luchtlandingstroepen moesten immers tot de Waal een loper leggen voor de grondstrijdkrachten. Bevrijden van gebied was geen doel van operatie Market Garden. De bevolking van door geallieerden ingenomen gebied zag hen vaak wel als bevrijders. De geallieerden hadden echter andere doelen.

Waaloversteek, 20 september 1944

De gemeente Nijmegen slaafs gevolgd door de veteranen van de Sunset March verdedigt ook een beruchte geschiedvervalsing: er sneuvelden immers geen 48 maar ten hoogste 20 militairen tijdens de Waaloversteek van twee Amerikaanse bataljons op 20 september 1944. Vijf militairen sneuvelden op de zuidelijke Waaloever voorafgaand aan de oversteek en 22 in Lent en Oosterhout bij het vestigen van het vereiste bruggenhoofd. Een militair overleed aan zijn verwondingen in een Belgisch militair hospitaal. Doel was niet de bevrijding van Nederland of van Nijmegen, maar  de volledige overwinning op Duitsland. De Sunset March dient vooral tot meer eer en glorie van een groep historisch ondeskundige veteranen en de gemeente Nijmegen die het met historie niet zo nauw nemen, net als LRE. De Betuwe was overigens geen Manneneiland. Het 1000 Manneneiland lag in en om Lent. De mannen moesten zorgen voor het vee en de oogst. De troepen ten zuiden van de Waal troffen sinds 23 september 1944 voorbereidingen voor uitvoering van de op 22 september 1944 na totale mislukking van operatie Market Garden  door Eisenhower goedgekeurde Brits-Amerikaanse operatie Gatwick (opmars met Rijnoversteek en vestiging van bruggenhoofden bij Wesel en Keulen).

Doelen van Canadezen

Canadezen staken in april 1945 niet de IJssel over om naar het noorden te trekken en het oosten van Nederland te bevrijden, maar om de Veluwe van Duitse troepen te zuiveren. Zij hadden twee taken: flankbescherming bieden aan het Britse Tweede Leger en gebied zuiveren voor een verbindings- en bevoorradingsroute van Eindhoven via Nijmegen, Arnhem en Zutphen naar het noorden en noordoosten.

Het Vfonds en Liberation Route Europe geven onjuiste, valse en onvolledige informatie over de rol van het Eerste Canadese Leger in Zeeland en het oosten van Nederland. De Canadezen komen er bekaaid af door ze neer te zetten als bevrijders van Zeeland en Oost-Nederland. Doel van de geallieerden, ook van de Canadezen, was de totale overwinning op Duitsland en niet de bevrijding van (West-)Europa. Middelen waren de vernietiging van vijandelijke troepen, industriecentra en steden. In Zeeland moesten Canadezen in september 1944 Oost-Zeeuws-Vlaanderen zuiveren van vijandelijke troepen tot het kanaal van Gent naar Terneuzen. In het oosten van Nederland hadden de Canadezen twee taken: verdediging van de westflank van het Britse Tweede Leger en zorgen voor een verbindings- en bevoorradingsroute van Eindhoven via Nijmegen, Arnhem en Zutphen naar het noorden en noordoosten. Een belangrijk middel daarbij was vernietiging van vijandelijke troepen in tal van plaatsen. Bewoners van die plaatsen zagen die vernietiging van vijandelijke troepen als bevrijding en beschouwden de Canadezen daarom als bevrijders. Zo simpel is dat!

'Capitulatie' in Wageningen

LRE heeft een voorkeur voor geschiedvervalsingen, zoals bijvoorbeeld de geschiedvervalsing van een capitulatie in Wageningen na onderhandelingen op 5 mei en ondertekening van het capitulatiedocument op 6 mei in de aula. De Duitse troepen in Nederland capituleerden echter als onderdeel van Heeresgruppe Nordwest met de Duitse troepen in Sleeswijk-Holstein en Denemarken onvoorwaardelijk op 4 mei 1945 in de tent van Montgomery op de Timeloberg op de Lüneburger Heide. Het Document van Overgave trad op 5 mei om 08.00 uur in werking. Nederland was op dat tijdstip vrij. Nog drie zaken moesten gebeuren: ondertekening zonder commentaar door de gecapituleerde Duitse bevelhebber van ''Bevelen aan Duitse bevelhebbers die zich hadden overgegeven'' tot verstrekking van gedetailleerde militaire informatie (in Wageningen) ter implementatie van het Document van Overgave van 4 mei 1945, ontwapening van de Duitse troepen in concentratiegebieden en terugkeer van die troepen naar Duitsland in krijgsgevangenschap. De in januari 1943 in Casablanca gemaakte afspraken tussen Roosevelt en Churchill waren duidelijk: onvoorwaardelijke capitulatie of vernietiging van de Duitse strijdkrachten, industriecentra en steden. Geen onderhandelingen en capitulatievoorwaarden en zeker geen vredesbesprekingen.

Een geschiedvervalsing is ook een onvoorwaardelijke Duitse capitulatie op 8 mei 1945 in Berlijn en dus het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Duitsland kon niet capituleren omdat de geallieerden het Duitse staatshoofd Dönitz en de burgerregering in Flensburg niet erkenden. Onvoorwaardelijke capitulatie was slechts mogelijk door de Duitse strijdkrachten. Op maandag 7 mei 1945 ondertekende Generaloberst Alfred Jodl  in Reims de onvoorwaardelijke overgave van alle Duitse gewapende strijdkrachten op alle fronten aan de geallieerden inclusief het Opperbevel van de Sovjet-Unie. Deze Act of Military Surrender  trad 8 mei om 23.01 uur in werking. Die dag is daarom nog steeds Victory in Europe Day (VE-Day). Diezelfde dag ratificeerde opperbevelhebber Generalfeldmarschall Wilhelm Keitel en twee andere Duitse bevelhebbers in Berlijn tegenover en met bevelhebbers van  het Rode Leger en de westerse geallieerden de militaire capitulatie in Reims; een tegemoetkoming aan vooral de Britten die een tweede dolkstootlegende vreesden. Jodl had immers alleen getekend en de geallieerden eisten daarom in Reims alsnog ondertekening door de chef van het OKW en de Duitse bevelhebbers van land-, zee- en luchtmacht. De Russen vieren een dag later de overwinning op Nazi-Duitsland en het einde van de Grote Vaderlandse Oorlog; een dag na de ratificatie in Berlijn van de militaire capitulatie in Reims.

LRE ‘is een steeds uitbreidende amateuristische herdenkingsroute’ en ‘vormt een schakel tussen de belangrijkste regio’s tijdens de opmars van de geallieerden’. In werkelijkheid gaat het slechts om een deel van de geallieerde opmars. Langs de route staan inmiddels al tal van luisterplekken. Luisterkeien bevatten kaarten en historische en toeristische informatie. Herdenken lijkt meer en meer een toeristische attractie te worden. Helaas verspreiden deze luisterkeien tal van vaak hardnekkige mythen en geschiedvervalsingen.

Geallieerde oversteek van de Waal bij Nijmegen.

De luisterkei die het verhaal vertelt van de Waaloversteek is in 2015 onthuld bij de brug De Oversteek in Nijmegen. Vlak bij de plek waar twee Amerikaanse bataljons parachutisten en genisten op 20 september 1944 in bootjes de rivier moesten oversteken. Peter Kruk van RBT KAN beweerde: ‘historisch correct’ is dat 48 mannen in de rivier om het leven kwamen. Ook de luisterkei meldt dat 48 mannen tijdens de overtocht zijn omgekomen. Een ordinaire leugen en geschiedvervalsing van journalisten van De Geldedrlander, gemeente Nijmegen en de Sunset March.

Historisch juist is dat veertig parachutisten en acht genisten omkwamen: vijf voorafgaande aan de Oversteek, twintig tijdens en kort na die Oversteek en 22 na de Waaloversteek bij de verovering van de noordelijke toegangsweg naar de bruggen en de vestiging en verdediging van het bruggenhoofd om Lent (gemeente Elst). Een enkele bezweek in een Belgisch hospitaal aan zijn verwondingen. Anderen herstelden, maar stierven een maand dan wel twee of drie jaar na de oversteek. 

De Betuwe in de frontlinie. Bedoeld is de Over-Betuwe

De Betuwe lag niet in de frontlinie. Het geallieerde Over-Betuwse bruggenhoofd kende verscheidene frontlinies: de westelijke verdedigingslinie tussen Zetten en Randwijk; de noordelijke linie tussen Randwijk en de spoorbrug in Driel; en de oostelijke frontlinie ten westen van de spoorlijn Arnhem-Elst en vervolgens ten zuiden van de Linge tot Bemmel en vandaar naar de Waal. De Neder-Betuwe en de Tielerwaard waren nog steeds in Duitse handen.

De Betuwe was een ‘manneneiland’ geworden waar vierduizend mannen waren achtergebleven na de bevolen evacuatie, aldus weer een leugenachtige LRE. De bevolking was geëvacueerd. Het land was omgeven door water en duizenden mannen waren bij hun land en vee gebleven. In december 1944 weigerden nog vierduizend mannen hun vee en andere bezittingen achter te laten. Totale nonsens.

Noch de Betuwe noch de Over-Betuwe waren een manneneiland geworden. Het manneneiland bevond zich van december 1944 tot april 1945 in en tussen Lent, Oosterhout en Ressen en bestond uit duizend mannen. Die mannen hadden echter niets te beslissen. De geallieerden hadden op kaarten duidelijk gezien dat de Betuwe een eiland is omgeven door grote rivieren. Met ‘the island’ doelden ze op het geallieerde Over-Betuwse bruggenhoofd dat bestaan heeft van 25 september 1944 tot 3 april 1945. Uit dat bruggenhoofd moest de burgerbevolking (ouderen, vrouwen en kinderen) in oktober en november 1944 in twee fasen evacueren. Zaterdag 2 december 1944 bliezen Duitsers om 17.00 uur de Rijndijk bij Elden op. Weldra stond een groot deel van de Betuwe onder water. Het ‘manneneiland’ ontstond in december 1944 in en bij Lent, Oosterhout en Ressen. De bevelhebber in het Over-Betuwse bruggenhoofd was geen Brit, maar de Canadese luitenant-generaal G. Simonds. Hij gelastte 24 december de totale evacuatie van de bewoners van het Over-Betuwse bruggenhoofd. Aanvankelijk mochten circa drieduizend mannen achterblijven in Lent en omgeving. Tussen 26 december en 6 januari 1945 moesten ruim tweeduizend van hen alsnog evacueren. Bijna duizend mannen mochten achterblijven voor het verrichten van landbouwwerkzaamheden en verzorgen van de veestapel (foto Duizend manneneiland).

Onjuist is ook de bewering over bruggenhoofdoperatie Market Garden. De tekst vermeldt: ‘De troepenbeweging over de grond verliep minder voorspoedig dan gedacht, waardoor uiteindelijk de strijd om de brug bij Arnhem mislukte.’ Dit is pure geschiedvervalsing. De grondtroepen hadden vertraging bij Son en vooral bij Nijmegen waar Amerikaanse parachutisten de bruggen nog niet hadden veroverd. De strijd aan weerszijden van de noordelijke toegangsweg naar de Rijnbrug bij Arnhem eindigde donderdagmorgen 21 september 1944. De geallieerde tanks liepen 's middags vast ten zuiden van Elst. Tussen deze twee gebeurtenissen is geen causaal verband. Grondoperatie Garden mislukte 21 september ten zuiden van Elst; niet in Arnhem. Daar mislukte alleen luchtlandingsoperatie Market en wel binnen twee dagen. Op 19 september trokken de Britten terug op te verdedigen gebied rond Hartenstein in Oosterbeek.